30 με 50 δισ. θα χάσουν οι Έλληνες την επόμενη δεκαετία στον τζόγο
Την ώρα που η χώρα συζητά για ανάπτυξη, επενδύσεις και ψηφιακή οικονομία, ένα παράλληλο ρεύμα χρημάτων ρέει αθόρυβα προς μία μόνο κατεύθυνση: τις εταιρείες τυχερών παιχνιδιών.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις και τάσεις της τελευταίας δεκαετίας, οι Έλληνες αναμένεται να χάσουν 30 έως 50 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα στην επόμενη δεκαετία στον τζόγο — νόμιμο ή “ψευδο-νόμιμο”.
Το αόρατο οικονομικό ρεύμα
Το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο.
Τα ηλεκτρονικά καζίνο, οι στοιχηματικές πλατφόρμες και τα “φρουτάκια” έχουν εξελιχθεί σε εργοστάσια άντλησης μικρών ποσών από εκατομμύρια ανθρώπους.
Κάθε μικρή απώλεια φαίνεται ασήμαντη, αλλά στο σύνολο δημιουργεί ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος.
Η Ελλάδα κατατάσσεται σταθερά στις πρώτες θέσεις της Ευρώπης σε αναλογία απωλειών ανά κάτοικο, ενώ οι διαφημίσεις και οι χορηγίες των εταιρειών τυχερών παιχνιδιών δημιουργούν ένα περιβάλλον κανονικοποίησης: ο τζόγος δεν μοιάζει με πρόβλημα — μοιάζει με διασκέδαση.
Η οικονομία του εθισμού
Ο σύγχρονος τζόγος δεν βασίζεται στο ρίσκο, αλλά στη στατιστική και στα δεδομένα.
Οι εταιρείες επενδύουν σε αλγορίθμους, μηχανισμούς engagement και συστήματα εξατομίκευσης.
Κάθε χρήστης παρακολουθείται, κατηγοριοποιείται και καθοδηγείται μέσα από προσφορές, ειδοποιήσεις και “κοντινές νίκες”.
Δεν πρόκειται για τύχη· πρόκειται για επιστήμη συμπεριφοράς.
Κάθε κλικ, κάθε ήττα, κάθε “παρ’ ολίγον κέρδος” είναι μια ένεση ντοπαμίνης που κάνει τον παίκτη να επιστρέψει.
Έτσι δημιουργείται μια τεχνητή ψευδαίσθηση ελέγχου, που μετατρέπει τον εθισμό σε προβλέψιμο έσοδο.
Οι πραγματικές απώλειες
Αυτό που χάνεται δεν είναι μόνο το χρήμα.
Χάνεται χρόνος, προσοχή, ενέργεια, σχέσεις.
Ο τζόγος δεν παίρνει μόνο πορτοφόλια — παίρνει ανθρώπους έξω από τη ζωή τους.
Πίσω από κάθε στατιστικό “μέσο όρο” κρύβονται οικογένειες που μπήκαν σε χρέη, μικρές επιχειρήσεις που ρήμαξαν, και νέοι που πίστεψαν πως μπορούν να “ρεφάρουν” με το μυαλό τους.
Η πραγματική μαύρη τρύπα δεν είναι η ρουλέτα — είναι η απώλεια αυτοελέγχου.
Συμπέρασμα
Η επόμενη δεκαετία δεν θα είναι απλώς μια εποχή τεχνολογικού τζόγου,
αλλά μια εποχή όπου ο εθισμός θα μετριέται σε οικονομικά μεγέθη.
Ο τζόγος έχει μετατραπεί σε μηχανή κοινωνικής διάβρωσης,
μια βιομηχανία που θολώνει τα όρια ανάμεσα στο παιχνίδι και στην απώλεια.
Αν δεν υπάρξει πραγματική εκπαίδευση, διαφάνεια και προστασία,
τα δισεκατομμύρια που “θα χαθούν” δεν θα είναι απλώς νούμερα σε ισολογισμούς —
θα είναι χρόνια ζωής, οικογένειες και προσωπικότητες που ρουφήχτηκαν στη μαύρη τρύπα του τζόγου.